Tој повторно доаѓа во витлеемските срца на својот сакан народ и бара место каде што ќе се роди, да ги претвори нашите срца во јасли и да влезе во нашите животи.
Нашата земја денес стана огромна „дувло на крадци“ – буквално и фигуративно – но секој од нас, ако е подготвен да ги отвори своите внатрешни очи, ќе се види себеси полни со рани, како оние на патникот што го сретна добриот Самарјанин.
Тој доаѓа и бара место во нашите срца, замрзнати од идолите што ги држиме цврсто во нашите срца, и ги допира, не за да се стопли себеси, туку за да ги стопли, да ги прегрне, исто како што секое бебе ги протега своите мали рачиња кон оние што се наведнуваат над него за да го кренат. И исто како што оној што се наведнува да крене некого секогаш издигнувајќи се го гледа светот со различни очи, така е и сега.
И кога ние, луѓето, ќе се вознесеме со Богомладенецот, прегрнувајќи Го во нашите исушени срца, секој од нас, и секој дом, секоја мала или голема заедница, целото создание ќе биде во мир, ќе ја види „вистинската светлина“ и ќе го прими „небесниот дух“. Тогаш химната на ангелите во светата ноќ на Божик ќе биде химна на пофалба и на нашето сопствено спасение. Тој доаѓа! Фалете Го! Тој доаѓа и копнее по нашата прегратка. Тој е наш, затоа што дојде за нас…
Извор: списание „Ἡ Δραση μας“.