„НА КРАЈ политичарите повторно ќе се договорат, а нам ќе ни остане само гревот на поделбата и нељубовта, поради што никој не можеше да нѐ препознае како Христови ученици! А ако Него не Го сведочиме во овој свет, кого тогаш? Да се потсетиме накратко: цел на Црквата е да го преобрази светот, а цел на демоните е од нас – христијаните, да направат свет.
Оваа битка се одвива во овој свет и ние не бегаме ниту од светот ниту од самата битка.
Просто, нам не ни е дозволено светот да го гледаме низ очите на политичарите и да ја шириме нивната пропаганда (тоа се препознава во едностраноста на ставовите и во немањето самокритичност – обично, на тие на кои им припаѓаме сѐ им оправдуваме, а кај другите сѐ ни изгледа црно), туку ние треба да се трудиме да гледаме на светот како што Христос гледал – со саможртвена љубов, и да ги шириме евангелските пораки за љубов и единство во Христос (оти обличјето на овој свет поминува – 1. Кор. 7, 31).
Предуслов за сето тоа е наше лично преобразување во Црквата (просветлување) како здрава и благословена основа за наше сведоштво – во сила, на Христовата љубов како и слобода во и од овој свет – никако пред тоа.
Немаме многу опции:
или ќе бидеме со Христос или со другата опција (со овој свет), во која разликуваме две подеднакво опасни групи – онаа што Го предаде на чело со Јуда, и онаа што Го осуди и распна.
Нашата (христијанска) забуна е што барајќи ја несвесно сигурноста во овој свет, се определуваме за една од групите од втората опција – најчесто за онаа маскирана во побожен лик, која што всушност Го предаде.
(Неверниците најчесто за другата – која што Го осуди и распна.) Кој има уши – нека чуе“. Нема послушание – нема Причест!..
Митрополит Струмички Наум
