Во анализа на историските современија и христијанството, Christian Post истакнува дека христијанството во текот на историјата покажало дека не е само пасивен набљудувач на општествените промени, туку актер што може длабоко да влијае на културните и политичките структури на епохите низ кои поминал. Според текстот, кога христијаните не се прилагодуваат на духот на времето само заради модерноста, тие не ја губат својата верска цел, туку влеваат трансформациски вредности што можат да ги преобликуваат империите и цивилизациските текови.
Авторот се осврнува на примери од историјата кога христијанските заедници станале клучни фактори за општествени реформи и културни преуредувања, со што се покажало дека верата, правилно разбрана и практикувана, не е пречка за развојот, туку поттик за длабоки и долготрајни позитивни промени. Нагласено е дека не треба да се меша пасивноста или безделничкиот конформизам со верскиот потенцијал, бидејќи вистинската христијанска ревност подразбира одговорност за вистината, правдата и доброто на заедницата.
Понатаму, во текстот се укажува дека христијанското сведоштво не треба да се претвори во бесцелна адаптација кон секој нов социјален тренд, туку да остане основано на непроценливите вредности на љубовта, слободата, достоинството на човечката личност и општествената солидарност. Авторот предупредува дека кога христијаните го менуваат своето учење и сведоштво за да се вклопат во духот на времето без критичка оцена, тие ризикуваат да ги изгубат корените и да станат дел од „империите“ на трендовите, наместо да го живеат и сведочат Евангелието.
Текстот ја истакнува идејата дека историските импери и цивилизации што најдолго траеле и оставиле најдлабок печат врз човештвото, најчесто биле оние што била поттикнувани или инспирирани од христијанските идеали, наместо од релативизмот или површните социјални моди. Според авторот, ова е поука што е актуелна и денес, во време на брзи социјални промени и дигитални трансформации, кога ангажманот на верските заедници може да биде од суштинско значење за општествениот живот.
Авторот заклучува дека христијаните не треба да ги менуваат „империите“ за да се вклопат во времето, туку треба со своето сведоштво да влијаат врз духот на времињата, оставајќи трајни вредности што ќе придонесат за општествено добро и човечко достоинство.