Фатмир Пелуши, роден на 1 јануари 1956 година во Тирана, е поранешен муслиман од Бекташистичката традиција, кој низ лична духовна трансформација стана Архиепископ Јован.
Неговата приказна е пример за тоа како верата може да го надмине националниот и етничкиот идентитет, поттикнувајќи меѓурелигиска хармонија и христијанска љубов.
Духовна трансформација и служба
Во 1979 година, во време на жестока комунистичка репресија, Пелуши бил тајно крстен од свештеникот Косма Кирјос, кој подоцна станал епископ на Аполионија. По падот на комунизмот, тој заминал во САД, каде што студирал теологија на Светиот Крст Грчки Православен Теолошки факултет во Бостон. По враќањето во Албанија во 1992 година, се приклучил на обновата на православната црква, која била речиси уништена за време на комунистичкиот режим. Во 1998 година, бил избран за митрополит на Корча.
Делото на Архиепископ Атанасиј
Архиепископ Атанасиј, кој ја предводел Албанската православна црква од 1992 до својата смрт во 2025 година, имал клучна улога во духовната и организациската обнова на црквата. Иако бил Грк, неговата посветеност на христијанските вредности и неговата отвореност за соработка со локалните верници и свештеници, како што е Пелуши, покажуваат дека во православната црква националниот идентитет не е пресуден; верата и духовната посветеност се основа на вистинскиот христијански живот.
Пример за наднационализам
Приказната на Архиепископ Јован е доказ дека православната црква може да биде мост помеѓу различни етнички и верски заедници. Неговото лидерство ја потврдува идејата дека во православната црква националниот идентитет не е пресуден; верата и духовната посветеност се основа на вистинскиот христијански живот. Тој активно се залага за социјална правда, меѓурелигиска хармонија и еднаквост, што го прави пример за наднационализам во современиот свет.
Неговото назначување како поглавар на православна црква во Албанија е значајно не само за православната црква, туку и за Албанија како целина. Тој е првиот архиепископ роден и воспитан во Албанија од 1967 година.
Неговото лидерство е пример за тоа како личната трансформација и посветеноста на Христовото учење можат да водат кон обнова и хармонија во заедницата, независно од етничката или националната припадност.
/Црковен Журнал (ЛОГОС)
