Верските лидери не се воздржуваат од директно учество во војната во Украина
Руската православна црква одобри изјава во која ја опишува руската „специјална воена операција“ како света војна, тврдејќи дека цела Украина треба да биде ексклузивна зона на руско влијание.
Саид Исмаѓилов, еден од највисоките муслимански лидери во Украина, се приклучи на вооружените сили, за да се бори против масовната инвазија на Русија, тврдејќи дека има оправдување во Куранот за својата одлука. Главниот рабин на Москва, Пинчас Голдшмит, избега од Русија поради одбивањето да даде јавна поддршка за војната на барање на државни претставници.
Ова се само неколку примери за начинот на кој религиозните лидери реагираат на војната во Украина. Во текот на историјата било вообичаено за народите во војна да тврдат дека Бог е на нивна страна. Меѓутоа, степенот и обемот на активното учество на некои верски лидери во овој конфликт е исклучителен.
Политичките лидери во Русија и Украина бараат поддршка од своите верски заедници. Во некои случаи, верските лидери изразиле експлицитна поддршка и дури облекле униформи за да служат во вооружените сили, обезбедувајќи важни извори на легитимитет за ставот на своите земји во војната. Во други случаи, верските лидери побегнале под притисок да заземат страна.
Патријархот Кирил, поглаварот на Руската православна црква, има највисок јавен профил меѓу лидерите на големите вероисповеди во Русија или Украина за време на војната. Според информациите, тој има долготрајни врски со руските безбедносни служби и е важен бастион на поддршка за кампањата на Владимир Путин за одбрана на „традиционалните семејни вредности“. Путин тврди дека руските традиционални вредности ќе бидат разбиени или дури заменети со „декадентните“ ставови присутни на Запад, како што е толеранцијата за ЛГБТК+ права, вклучувајќи го и геј бракот.
Покрај тоа што води црква која ги благословува руските војници и оружје на нивниот пат кон војна, Кирил исто така му врши витална служба за Кремљ со тоа што ги повторува обидите на Путин да користи клучни моменти во историјата за да ја оправда инвазијата на Украина. Ова вклучува наведување на прифаќањето на христијанството од страна на кнезот Владимир Киевски во 988 година како момент кога Русија била основана, и извор на тврдењето на Москва за Украина.
Кирил е исто така вклучен во борба за повторно да ја зацврсти контролата над мрежата на православни цркви која се протега низ поранешниот Советски Сојуз и пошироко — задржувајќи влијание врз православните заедници од дијаспората ширум светот. Црковниот закон ги става сите под водство на Московската патријаршија. Оваа позиција наидува на активен отпор во неколку земји, вклучувајќи ја и Украина, каде што православната црква се одвои од руската контрола по анексијата на Крим.
Загриженоста за тоа што религијата се користи за политички цели стана очигледна од почетокот на руската инвазија. Плашејќи се од петта колона на руски симпатизери, украинската влада презеде чекори за преземање контрола врз црквите кои продолжија да се придржуваат кон Москва во религиозните прашања. Во меѓувреме, на териториите окупирани од руските сили, украинските православни цркви беа уништени, а нивните свештеници подложени на репресии.
Но, додека православието е доминантна религија во Русија и Украина, верските лидери на други верски заедници исто така зазедоа јасни ставови за војната. Главниот рабин на Украина, Моше Реувен Азман, ја комбинира својата хуманитарна работа за Евреите кои биле раселени поради војната со јавни изјави во кои ги побива руските тврдења дека Украина е управувана од нацисти. За Азман, спротивставувањето на војната значи не само грижа за материјалните потреби на Евреите, туку и отпор кон обидите на Москва да го користи сеќавањето на Втората светска војна и Холокаустот за свои цели.
Иако се верува дека муслиманите сочинуваат само околу 4% од популацијата на Украина која брои помалку од 40 милиони, тие и нивните лидери активно го поддржуваат воениот отпор на Украина. За многумина, борбата против руската инвазија не е само прашање на украински патриотизам, туку и начин за барање правда за суровото постапување кое тие и нивните предци го претрпеле од страна на Москва.
Повеќето украински муслимани се кримски Татари, кои биле насилно депортирани од Сталин како одмазда за наводна нелојалност за време на Втората светска војна. Иако некои успеале да се вратат во Крим, во 2014 година многу Татари побегнале од руската контрола на полуостровот, додека оние што останале се соочиле со заплашување, апсење и бруталности.
Москва активно ги поттикнува Русите да се населуваат во Крим. Според официјалните податоци, помеѓу 2014 и 2018 година, околу 247,000 Руси се преселиле во Крим. Ова е дел од политиката на Путин да му додаде легитимитет на тврдењето дека Крим е автентично руска територија и да создаде политички лојална популација таму.
Но, додека Исмаѓилов, муфтијата на Религиозната администрација на муслиманите на Украина, служи како медицинско лице во украинската војска облечен во воена униформа, главниот муфтија на Русија Талгат Таџудин ги повика муслиманите да застанат на страната на Русија во војната, опишувајќи ја како свет џихад.
За патријархот Кирил, војната е можност за консолидирање на светата и секуларната моќ.
За работите да бидат уште покомплексни, постојат муслимани кои се чеченски државјани и се борат на двете страни. Војниците лојални на чеченскиот претседател Рамзан Кадиров се борат за Русија. Против нив се борат Чеченци кои се борат во посебни единици поврзани со вооружените сили на Украина. Овие луѓе се надеваат дека ќе нанесат сериозен удар на Русија и ќе стекнат вештини и искуства за идни напори за вооружена борба за независност.
Мотивите на верските лидери и нивните заедници ја одразуваат сложеноста на овој конфликт. За патријархот Кирил, војната е можност за консолидирање на светата и секуларната моќ. Главните рабини на Украина и Русија јасно ја гледаат како тест на карактерот и прашање на принцип. За кримските Татари и Чеченците кои се борат за Украина, тоа е шанса да се врати изгубената татковина. Како и многу други аспекти на оваа војна, конвергенцијата на религијата и политиката се спротивставува на едноставните објаснувања.
Пишува: Џенифер Мазерс, Сениор предавач по меѓународна политика на Универзитетот Абериствит
/novayagazeta.eu
Dolg.Pretpostavuvam kade ima zakon ima i resenie za razdolzuvanje.Konkretno nesto e zadolzeno vo pari, surovina(od energensi,koi se prirodno bogatstvo na nekoja zemja , do 100 gr.kafe na zaem ,na pr) ,imot pod renta koja pak se sveduva na pari .Dolg ili se prostuva ili go plakash.Se naplatuva ili isto kolkku si zel vrakas ,konkretno ili vo vrednost na pari ili ti se naplaka i kamata.Ako ne ti se prosti i ne mozesh da platis dobivash kazna.Kazna e ili zatvor ili smrt.Matno e koga za nesto ne e propisan zakon, na primer za tehnologija ,internet kade sekoj moze da ti hakira pasword, kade identitet ,licna ,intelektualna sopstvenost i pravo na sloboda i intimnost ne se pocituva.Sekoj pravi po zelba.Zasto uste e matno .
Kontekst vojna vo Ukraina ,politika i crkovna vlast so dolg uste mi treba da go deshifriram, gi nemam site informacii priznavam .No i politicka i crkovna vlast e nad ist narod, toj postoi, zivee vo drzava , se poucuva vo crkva, za da zivee ugodno,Bogougodno.I za mene e ok da bidat vo sorabotka patrijarh i pretsedatel.Ne znam zosto se povikuva patrijarh Kiril za prijatlstvoto so pretsedatelot Vladimir.
Moe mislenje dolgot go plakas denes, neka ne se stemni a da dolzish a znaesh.Ne e fer sprema tvoite deca tie da ti plakaat.
I ako finansiski ti pomagaat ili zasto zdravjeto ti e zagrozeno se grizat za tebe, toa ne e deka tvoj dolg plakaat tuku niven zasto ti nekogash si bil vo pozicija da se grizish za niv i niven uspeh e koga mozat na stari godini da ti se odolzat i ne e vo kontekst so dolg na roditelite.I ne se narekuva roditel ako ich ne go gajle sto negovite deca ke gi plaakat negovite zadolzuvanja , taka ke trosi i ke misli ke moze taka duri do dlaboka starost.Duri i da se grizat za tebe decinjata toa e zaradi prinudenost, i ne dosadjash mnogu i ne barash mnogu i togash znaesh deka si imaat svoj zivot .
Jenny Mothers, којашто себеси се претставува како искусен академик со експертиза на полето на руската политика и безбедност, родови и конфликти, професионалец во областа на образованието и доктор по филозофија, а работи како виш предавач по меѓународна политика на Aberystwyth University, дипломирала на Маунт Холиоук Колиџ (Mount Holyoke College) а магистрирала и докторирала на Oxford University. Се приклучила на Jean Monnet Centre Of Excellence 1992 додека работела на нејзината докторска теза за советската одбранбена политика на балистички ракети од Сталин до Горбачов. Нејзините предавања и истражувања се протегаат на две широки области: руската политика и безбедност и жената/родовите и војната. Ако се обидете да ги читате нејзините високоангажирани написи (Џени очигледно одамна се скарала со филозофијата и денес трескавично ја игра улогата на добро платен, виртуелен детектив, кој на Оксфорд меѓу другото регрутира и подмладок со една мошне дисциплинирана brain-wash методологија) ќе видите дека се занимава со антируска пропаганда и е едно од добро дресираните “кучиња на војната” во руско-украинскиот конфликт. Но, при сите јавни настапи со јасно инструирана ориентација на оцрнување на рускиот патриотски mindset и други невкусни практики што ги нарушуваат зададените манири на интелигентните филозофи од сеедно кое греме, Џени малку може да се надева на професионален успех со оглед дека академскиот углед никогаш и никаде не можел да се гради просто со производство на доволна количина плунка во устата празнина. Потребно е и малку автентично знаење, некаква основна духовна култура и слобода од mainstream наративите на бесплодноте политички елите кои можеби ја спонзорираат, но секако и ја засенуваат нејзината “истражувачко-образовна” дејност.