Арсениј, монахот на СПЦ и игумен на манастирот Рибница, кај Мионица, непосредно до Ваљево го спори потеклото на Македонците. Речиси во секоја беседа ги споменува православните народи на Балканот, како Срби, Грци, Бугари, Романци, па и православни Албаниц, но не и Македонци. Во една од последните беседи пак отиде и понатаму, споменувајќи ги Македонците, но спорејќи го нивното потекло.
Арсениј зборува за домашните слави, карактеризирајќи го тоа како единствена традиција на православните Срби на Балканот, потенцирајќи дека тој обичај го има и кај Македонците, што пак било тема за тоа кои се и што се тие.
-Полека завршуваат земјоделските работи. Доаѓа зимата. Сега почнуваат славите, посети, ручеци, радости… Ние сме веројатно единствен народ православен во светот кој има домашни слави.. имаат и Македонците, но тоа сега е веќе друга тема за себе.. тоа зборува од каде се и што се…, изјавил Арсениј.
Инаку овој монах на СПЦ е познат по своите јавни настапи на социјалните мрежи.
Кој што посеал тоа ќе си жнее. Ако еден монах нема што да каже за духовниот живот (а очигледно е дека гореспоменатиот нема, штом неговата порака е на работ на незнабожечкиот однос кон празнувањето на животот со јадење, пиење, дружење итн.), најмалку релевантно е што мисли за Македонците. Оној кој за себе и за своето стадо не може да се погрижи, оној кој над своето и благобитие и над,благобитието на своето стадо не може да бдее, кај може да ги собере во своето срце останатите! Големо е духовното богатство на македонските црковни пастири – не е монахот опседнат со идејата да се полнат трпези во чест на светителите, туку да се поттикнат луѓето кон очистување на своите срца, и кон преумножување на благодатта за да станеме сите богоносци, а не добро најадени и напиени пријатели кои не знаат ни зошто готват ни зошто јадат ни што пијат. Гостољубието е комплексен подвиг, неговата мистична страна е достапна само за големите духовни атлети, за сите други е лов во матно, каде пленот лесно може да го рани ловецот. Така што, поучете се добро од монахот Арсениј, драги македоснки празникољупци, со што не е целисходномда се самоидентификувате: има многу начини да се оствари личносен однос со Господ, со Пресвета Богородица и со Светите Божји угодници и сите тие начини се поврзани со многу помал телесен труд (од празнувањето со славска трпеза) и материјален влог, а носат многу побезбеден и поавтентичен и потраен духовен плод од трпезните семејни слави во кои често се губи и суштината на празнувањето како духовно вдахновен и насочен чин. Човековиот подвиг на пост, молитва, воздржание и бдеење над самиот себеси со безусловна љубов кон Бог и кон ближниот е бесценет и неприкосновен пат до влезот на човековата лична слава како икона на Живиот Бог во Божествената сеопфатна и сепроземачка Светлина на себепознанието и богопознанието кон вградување во единствената, грандиозна и бесконечна вековечност во Царството Божјо. Човековиот обид да го повтори подвигот на Христос и на Светителите не го исклучува гостољубието како такво, но најпрво се грижи за чистотата на срцето и за напредокот во богопознанието, а дури откако ќе стекне познание за мистичните квалитети на сите материјални, и телесни својства на тварите и поединците вклучени во комплексниот чин на славската трпеза, би можел да се осмели да ја практикува како свој принос кон свештениодејствениот вознес на денот. Сепак голем е прашалникот колку неговата лично доживеана духовна радост ќе значи и радост за сето Создание нему принесено на дар од Рацете Божји цо тој миг и во деновите коишто човекот ја својата домашна трпеза се осмелил да ги закваси како самоповикан соработник Божји.