Во цивилизираниот свет, тие се прашуваат како е можно во 21 век, среде Европа, местото на хиротонија на еден свештеник да биде државно, национално и судбоносно прашање од прв ред, така што околу тоа копја да кршат милиони луѓе, шефови на државни, премиери, министри, историчари, академици, аналитичари, сите медиуми, хороскопџии, маѓепсници … Талибанизација на православието.
Епископите проповедаат против другите религии и народи, кои народи се наши заштитници и кои се нашите непријатели, каде се, каде мора да бидат државните граници. Вчера, Голема Србија, денес српскиот свет. Само српски. Најава за реприза на страшните деведесетти години. Дали се сеќаваме како беше: свештеници, потоа топови, а потоа крадци?! (попови, па топови, па лопови)
Не, никако, велат под Ловќен. Не за клерикализмот. Не за Талибанците. Да не ја уништиме Црна Гора. Не за одземање цркви и манастири. Да за поништување на крвавата и славна црногорска историја.
Не може, велат Цетинјани, во нивните црногорски манастири, духовен темел на државата Црна Гора, ниту еден епископ кој проповеда дека Црногорците не се народ, туку копилиља, изроди, усташи, печурки по дождот што ќе исчезне, не може да биде хиротонисан.
И дека ниту една црква во Црна Гора, дури ни манастирот Цетиње, не е црногорска. Во манастирот во Цетиње нема ракополагање за кој било што сее омраза и зла судбина во Црна Гора, претворајќи татко против син, брат против брата, Србинот против Црногорецот.
И за Србите и за Црногорците во Црна Гора, матична држава отсекогаш била Црна Гора. Со векови, и кога ја немаше Србија, имаше слободно Цетиње, слободна Црна Гора и Црногорци.
Нивната држава никогаш не се викала Србија, туку Црна Гора. И нивната војска се викаше Црногорска. Црквите што ги граделе биле наречени црногорски.
Посебен е изгледот на тие цркви и манастири изградени од Црногорци. Сите тие, како и манастирот Цетиње, се изградени од камен, како да се воени касарни, со прозорци и специјални отвори што личат на пушкарници. И тие често служеа како воени упоришта.
Пред битките, Црногорците влегле под оружје во тие цркви и манастири и се причестиле со мечевите и сабјите. Турците никогаш не влегле во Цетиње. И моќниот Омерпаша Латас беше запрен пред тој град.
„Колку има е до Цетиње? – велат, прашале, Наполеоновите Поклисари во Котор, каде ги пречекал, владиката Петар I Петровиќ Његош.
„На пријател му требаат неколку часа одење, а непријателот никогаш не може да стигне таму“, одговори тој.
Пишува: Вук Драшковиќ