Рускиот патријарх Кирил го награди Владимир Путин во Санкт Петербург со црковниот орден „Св. Александар Невски – прв степен“ и изрази задоволство поради целосното согласие помеѓу црквата и власта во Русија. На денот на именденот на претседателот, тој изјави дека Путин е „првиот вистински православен претседател на Русија“. Патријархот ја изрази својата радост што двајцата „ја споделуваат одговорноста за развојот на земјата денес“, што според него е многу позитивно. „Денес власта и црквата заедно ги зајакнуваат традиционалните вредности и придонесуваат за патриотското воспитание на младината“, изјави рускиот патријарх.
„Заштитата на традиционалните вредности“ е клучна фраза во пропагандата на Кремљ, со која се оправдува руската инвазија во Украина. Меѓу вредностите што ги штити руската армија се „традиционалното семејство“ и „патриотизмот“, кој се изразува во „подготвеност да умреш на бојното поле“. Друг мотив е „заштитата на канонската црква во Украина“, кој активно се користи во црковната пропаганда за оправдување на воените дејствија.
Загинатите и ранетите во војната во Украина до крајот на годината, Украинци и Руси, ќе достигнат еден милион, што значи еден милион разбиени семејства, со стотици илјади сираци и вдовици. Неколку милиони се украинските бегалци, претежно жени со своите деца, што исто така значи разделени семејства, од кои голем дел никогаш нема повторно да се соединат.
Сепак, Руската црква ги оправдува овие жртви на политиката на Кремљ како неизбежни, кои мора да се дадат заради „заштитата на христијанскиот идеал“. Во црковните проповеди „православната“ диктатура се претставува како алтернатива на демократијата.
/dveri.bg
Кога земјите коишто денес ја прозиваат Русија за некаква агресивност и империјалистички мотивирана надворешна политика би можеле да сторат за европскиот и за светскиот мир барем стотинка од нејзината грандиозна великодушност со која и’ ја подари на Европа можноста слободно да се развива и да се збогатува на руски грб, од 1990-те наваму, тогаш некој и би имал образ нешто да напише или да каже за руско-украинската војна. Европската Унија без огромната добра волја на Русија немаше ни да постои, а да не ни зборуваме за Украина. Кога денес некоја од големите европски земји би смогнала сили достоинствено и со самопочит (значи со почит кон вистинска добробит за нејзините граѓани, а потоа и на сите останати Европејци, вклучително и Русите) да воспостави дијалог со Русија, тогаш и би можеле да размислуваме за некакви господствени или човекољубиви манири во меѓународната политика. Но, факт е дека јазикот на политичките елити во ЕУ е далеку од таа димензија и дека Европа страда од сопствената декаденција во бескрајните лавиринти на современата дегенрација генерирана од САД, а жедно впиена од Европејците. Болната и духовно изнемоштена Европа секогаш стенка барајќи го својот вековен лекар: трпеливата, длабокоумна и силна Русија, чекајќи ја да и’ ги превие раните, чудејќи се како воопшто може лекарот да и’ се налути. Таа Европа ете смета дека има право да биде разгалена, да клоца, дури и да се намерачи на животот на лекарот ако не ја задоволи нејзината идеја за најслатките за неа лекови и благотворни масажи. Инаку, Православието нема потреба да се претставува како нечија алтернатива. Православието е врвна авангарда, свесна за самата себеси, тоа што го може Православието не го може ниедна демократија во светот некогаш или денеска, ниту утре.