Бугарската јавност жестоко ја критикува Бугарската православна црква поради одлуката таа да го повлече првиот чекор со кој беше доведено во прашање одржувањето на Сеправославниот Собор на Крит. Видни и еминентни теолози и интелектуалци, во Бугарија оваа одлука на Синодот на БПЦ ја оценуваат како крајно скандалозна, која ќе ја запише БПЦ во историјата во крајно негативен контекст.
Еден од критичарите на оваа одлука на БПЦ е и Иван Желев Димитров, еминентен професор и верски аналитичар.
Неговиот коментар на оваа тена, објавен на „Двери.бг“ Ви го пренесуваме во целост.
Дека е чудно во тоа нема две мислења. Само што чудо не во смисла на прекрасно, туку такво, на кое човек се прашува и не може да се начуди.
Во такви ситуации не е лесно да ги анализираш туѓите постапки и одлуки. Но, сепак треба, затоа што оваа одлука е многу важно, иако и во силно негативен план. Бидејќи тоа ќе остане како чир на лицето на Бугарската православна црква, и на Бугарската патријаршија!
Имаше различни претпоставки за тоа кој од членовите на синодот ни предложил да не се учествува во Светиот и велик собор на Православната Црква, откако 55 години Бугарската Православна Црква – Бугарска патријаршија учествувала во неговата подготовка и конечно се потпишала под одлуката: соборот да се свика во втората половина на јуни 2016 година
Имињата биле омразни, според Римјаните. Иако ова не се однесува на луѓето кои ги носат овие имиња; предците сакале да кажат дека е подобро да не се зборува со имиња, туку со факти, пак кој каде врзе даден факт да го врзува.
И така, за познавачите работите во БПЦ-БП не е тешко да се сети, кој од митрополитите во синодот праќа слични чудни предлози за решенија, откако претходно си обезбедил поддршката барем на сигурните “бескорисно поддржувајќи” го. Овој пат, се фатија и други, кои мислеа дека Соборот им има чисти намери и дека сега е време “да го спасуваме” светото Православие. Само што според зборовите на еден мудар архиереј од друга црква: “Православието не е во опасност. Ние сме во опасност од можноста да испаднеме од Православието!”
А трети член од нашиот синод откако скокаше од медиум на медиум, но не да собира мед, туку … – абе, како во онаа карикатура на Благо Мегалов за кворум! Изгледа неподготвен – не толку дека му недостасува богословски капацитет или зашто не учествувал во долгиот процес на подготовка на документите за соборот. Само затоа што мораше да се заштити една незаштитлива позиција. А штом треба, значи – треба! И има зошто.
Може само да се претпоставува, зошто едниот го направил предлогот и зошто другиот го штити со жални аргументи. Може уште повеќе да се претпоставува какво било мислењето на претседателот на синодот и дали тој воопшто успеал да го изрази, или едноставно (му) рекле: “Готово! Нема потреба! Тоа го решивме! Правете го протоколот и да го потпишуваме!” (Ова не е по секоја цела pluraslis majestatis – мн. Ч. На величието).
Ние си претпоставуваме, се обидуваат и многумина други да претпостават, но одговор од никаде не доаѓа. Така гледаме дека претпоставува и еден грузиски митрополит во претходниот текст на оваа рубрика, само што за неговата црква, а таму барем едно е јасно: “Бугарската црква одлучила, та ние ли ќе останеме поназад ?!” А другото од аргументите на грузискиот архиереј – за недостатокот на научна експертиза во нивниот синодот на овие прашања – тоа е нивна работа. Бидејќи кај нас таков прашање никој не се и сеќава да постави!
Сигурно е дека веќе станавме “Синоним”, па сега од Белград до Тбилиси и од Дамаск до Москва сите со нас се правдаат за неуспех на соборот. Го запишавме рѓосани букви името на БПЦ-БП во аналите на историјата. Како и Херострат кој останал во историјата, но со палењето на чудесно дело на архитектурата – Храмот на Артемида Ефеска. Ние пак како вистински стожери на Православието можеме само да мавнеме со рака: “Па тој сепак го уништил паганскиот храм! …”
Бел. ред .: Херострат бил младич од Ефес, кој го запалил храмот на Артемида во неговиот роден град на 21 јули 356 пр. Хр., бидејќи, како што подоцна признал сакал неговото име да се запамети од следните генерации. Казната му била смрт и како уште поголем степен на казна – бил осуден на заборав. За таа цел се ангажирани гласници кои со децении патувале на секаде и ги пренесувале следниве наредби: “Не смеете да си спомнувате името на безумниот Херострат, кој го изгорел храмот на божицата Артемида од честољубивост”. Но историчарот Теопомп сепак за историјата го задржал неговото име и неговиот срамен “подвиг”. Така Херострат постигнал својата цел: да се запамети неговото име, иако и покриено со срамна слава.
Оттука доаѓа изразот “Херостратова слава”, кој значи срамна, озлогласена за човек кој се прославил само уништувајќи нешто создадено од други.
Пишува: Иван Димитров – Професор, верски аналитичар (двери.бг)
Од многу верски аналитичари и еминентни професори преку глва е. Ем не се разбираат во проблемите ем се прават експерти, оставете ја Црквата сама да си ги решава проблемите. Црквата не е земна туку божја установа.
Браво за БПЦ, а ваквите наводни аналитичари најнапред нека се запознаат со проблематиката пред да матат вода без да разбираат во што се впуштаат