Вселенскиот патријарх Вартоломеј се сретна со претседателот на Украина Володимир Зеленски во Њујорк, во зградата на украинската мисија во ОН. Средбата се одржа во срдечна атмосфера, а патријархот посака храброст и сила во борбата на украинскиот народ. Претседателот му се заблагодари на патријархот Вартоломеј за неговата поддршка на народот и војниците на Украина, како и за неговиот постојан интерес за враќање на киднапираните деца.
Володимир Зеленски го покани патријархот да ја посети Украина, информирајќи го за заштитата на верските слободи во Украина, се вели во официјалното соопштение. Тој нагласи дека верските права на сите граѓани се почитуваат во земјата. Најверојатно, ова се однесува на проблемот со УПЦ под водство на митрополитот Онуфриј.
На средбата, која траеше половина час, присуствуваа американскиот архиепископ Елпидофор, лаодикискиот митрополит Теодорит, силиврискиот митрополит Максим и членови на кабинетот на патријархот.
„Му се заблагодарувам на Вселенскиот патријарх за неговата поддршка, солидарност, застапување на интересите на Украина, за неговите постојани молитви за сите Украинци и за осудата на постапките на Руската православна црква, која го благословува убивањето на Украинци“, напиша подоцна В. Зеленски на социјалните мрежи.
Украинскиот претседател е во Њујорк за да зборува на отворањето на 80-тото заседание на Генералното собрание на ОН, а ќе се сретне и со Доналд Трамп како дел од настанот.
/dveri.bg
Тоа е таа “апостолска мисија” на Којстантинополскиот Патријарх во САД за која известувате по нешто. Ако човек почесто го следи богатиот информативен приказ на активностите на Фанар на Orthodox Observer, во еден миг секако ќе сфати дека не е Цариград тој којшто со крајно несмасна претенциозност го нарекува својот Патријарх Екуменски, туку словенските Помесни Цркви или народи многу поневешто ја преведуваат таа титула со терминот ‘Вселенски’ и со силите на своите мистични ипостаси и еклисиолошка дејствителност му додаваат непостоечки димензии на оригиналот. Имено, Οικουμενικός Πατριάρχης е едно, а Παγκόσμιος или Κοσμικός би било нешто сосема друго. Се разбира, не станува збор за просто лингвистичка дистинкција, туку за поими коишто претставуваат различни формулации за различен комплекс на права, обврски и надлежности. Како и да е, екуменската титула по дефиниција ги подразбира конкретните активности на Константинополскиот Патријарх што ги негуваат инклузивноста, обединувачкиот фактор, сензибилноста кон постојните расколи, тежнеењето за сехристијанско единство и заедничка одговорност на човештвото кон зачувување на богодаруваните својства на севкупното Создание (за жал денешниот свет е во состојба да ги перцепира единствено еколошките аспекти на таа проблематика). /За последново г. Вартоломеј е добитник на годинешната Templeton Prize на истоимената фондација, чиј износ впрочем ја надминува вредноста на Нобеловата награда, а ја прими во њујоршкиот Линколн Центар на 25.09.2025 со пригоден говор на Jane Goodwal, познат приматолог и конзервационист, на поранешниот американски вицепретседател Ал Гор, на грчкиот премиер Мицотакис, а во присуство и на кипарскиот претседател, претставници на религиозни заедници/. Се разбира, инклузивноста и зачувувањето на богодаруваните својства на Созданието не секогаш се комплементарни: ‘родовата дисфорија’ и хомосексуалноста претставуваат отстапка од богодаруваните својства на созданијата која не може да се нивелира со гола инклузивност, или со симплифицираното поимање на соборноста присутно кај некои западни христијански заедници. Општиот впечаток за т. н. “апостолска мисија” на Константинополскиот Патријарх во САД е дека агендата опфаќа мошне малку црковни, а многу повеќе политички настани и главно средби со видни претставници на грчката дијаспора (меѓу кои и помошникот државен секретар Ригас, домаќин на билатералната средба на која г. Вартоломеј говорел за национализмот во Црквата) како носечки спојници на неговата мисија со американскиот естаблишмент. Големата подготовка за оваа “мисија” од страна на грчкото лоби е очигледна, но јавните критики кон Московската Патријаршија и Нејзината ориентација кон зачувување на ‘Рускиот свет’ од усните на г. Вартоломеј на Менхетен звучат релативно дволично во услови кога ‘елинскиот свет’ ја премолчува постоечката консистентна етнофилетистичка практика на својата Патријаршија со векови. И во светлината на оваа посета, за жал, екуменството на Константинополскиот Патријарх плива единствено во водите на Западната црковна струја и не се пронаоѓа во братската заедница со неелинските православни, бидејќи и е екуменство , а не ‘вселенство’ (Cappella Romana ги извезе изворните православни текстови во Негова чест, како и ораториумот компониран во слава на неговата мудрост и посветеност на зачувување ан Созданието од Robert Kyr: “Време за живот – Еколошки ораториум”). Не дека е недопустливо, да се негуваат и тие врски на љубов, туку е навистина неспојливо со длабокоумниот наратив на изговаранитр благи беседи во Светоотечки дух, кој е сепак на дело лесно напуштан во име на утилитаризмот и на превосходноста на елинската боја на Христијанството како исконската Несоздадена Светлина од Исток (како што тоа отприлика се претставува во евроатлантските средини меѓу христијаните од други конфесии). Се сеќаваме добро дека поранешниот македонски претседател Ѓорѓе Иванов со години се обидуваше да изгради синовски однос со Патријархот Вартоломеј, но последниов му ги отвори своите татковиски прегратки на еден Зоран Заев, што за нас Македонците е неодминлив знак на патот во однос на чистото срце и чесните намери на еден Цариградски Патријарх кон нашиот народ, кон Македонската Православна Црква и кон нашата Татковина. (Изгледа дека дури и во САД нему му се поблиски демократите, што е уште еден прашалник за мотиви и ориентации, без оглед на универзалната флоскула за неразликување на луѓето според нивната политичка или национална обоеност итн.). Но, сето тоа е всушност многу небитно. Иднината и растежот на Македонската Православна Црква не се во рацете на Константинопол.