Клирик на Руската Православна Црква јавно изјави дека благословувањето на балистички ракети е морално прифатливо, тврдејќи дека дури и воените оружја можат да бидат осветени доколку служат во корист на нацијата.
„Нема ништо лошо во тоа да се кажат добри зборови над предмет што ѝ служи на добросостојбата на одредени луѓе… било да е балистичка ракета или хемиско пенкало,“ изјави јеромонах Макариј од Иваново-Вознесенската епархија, за руското издание Абзац, според преносот на The Moscow Times на 5 мај.
Неговата изјава ги одразува претходните ставови на црковното раководство, кои предизвикаа контроверзии и дома и во странство поради спојувањето на религиски обреди со воена симболика.
Ова не е првпат Руската православна црква да го поддржи духовното благословување на воена опрема.
Во август минатата година, архиерејскиот протопрезвитер Константин Татартинцев, висок претставник на Московската патријаршија, ја бранеше практиката на благословување дури и на нуклеарно оружје.
„Од една страна, можеби изгледа неприфатливо да се благословува нешто што носи смрт,“ рече Татартинцев. „Но од друга страна, тоа е средство за одвраќање… гаранција за мир.“
Според него, благословот не е насочен кон поттикнување на војна, туку кон признавање на улогата на оружјето во зачувување на мирот преку сила.
Нуклеарното оружје како знак на Божја наклонетост
Патријархот Кирил, поглаварот на Руската Православна Црква, отиде и чекор подалеку во минатото, опишувајќи го нуклеарниот арсенал на Русија како Божји дар – штит даруван од Бога.
„Русија остана независна и слободна,“ изјави тој, „благодарение на нуклеарното оружје, создадено со божествено водство кое им беше дарувано на советските научници.“
Кирил дал и апокалиптички изјави, уверувајќи ги верниците дека христијаните не треба да се плашат од глобално уништување.
„Ние го очекуваме Господ Исус, Кој ќе дојде во голема слава, ќе го уништи злото и ќе им суди на сите народи,“ рече тој, додавајќи дека нуклеарните закани не треба да ги вознемируваат верниците, бидејќи „христијаните не се плашат од крајот на светот.“
Сè поголемото духовно врамување на воената доктрина предизвикува критики од надворешни набљудувачи, кои ваквите изјави ги сметаат за опасна спојка на национализам, милитаризам и религија.
Православието има долга традиција на осветување, на оприсутнување на Божествената благодат во сите сегменти од животот на рускиот човек, на руското општество, што е впрочем за восхит. Православието значи фокусирање на духовниот живот, но и соочување со реалноста на христијански начин. Ако само се присетите на благословувањето на осудениците пред поаѓањето на нивните возови за Сибир (кое чинам го врши еден руски владика со група монаси), прикажано во “Севилскиот берберин” на Никита Михалков, ќе признаете дека Руската Црква со таа пракса не го благословува криминалот како таков, туку подвигот на покајание што ги чека тие луѓе во нивното прогонство, давајќи им ја можноста за лична преобразба во времето пред нив, за љубовна средба со Бога во еден тежок миг на голем пресврт во нивниот живот (нешто што треба да е подвиг за Црквата во секое општество). И војниците доживуваат своевиден пресврт пред поаѓањето на фронтот. Не само тие, и целиот народ, чии очи се вперени во нивниот херојски подвиг, нивните семејства, нивните колеги од заедниците од каде што заминуваат во бој итн. Најприродно нешто е да се благослови нивниот пат, да се освети нивното оружје, да им се посака победа над непријателите. Да Му се благодари на Бог затоа што ги просветлил во минатото научниците на тој народ (ги просветлува и денес), за да создадат оружје коешто ја сочувало безбедноста на нивната земја не може да биде соблазна, туку како што и е: благодарност! (Впрочем, Русија ниеднаш досега не го употреби тоа оружје за масовно уништување.) Молитвата за мир е добро нешто, се’ додека не го видите непријателот до заби вооружен пред вашата врата (она што на Русија и’ се случи изминативе години). Но оттогаш понатаму можете само да се борите за победа (со оружје, со молитва, со сите свои сили), само да го изгоните ненавидникот на вашата земја, на нејзиниот мир и благосостојба што подалеку од вашиот дом, да ја замолкнете неговата непријателска сила.
Денес во Русија никој веќе не се замајува со евроатлантските приказни за мир зад кои се плете мрежа за нејзиното обессилување. Како и секогаш низ вековите, верата го обединува рускиот народ во совршено родољубие и непобедлива сплотеност. Ако некогаш со иконата на Пресвета Богородица (наречена Самострелна) во Русија се поразуваа непријателските војски, односно стрелите на непријателот го менуваа својот правец и ги забодуваа самите стрелачи усмртувајќи ги, зошто денес руските Отци би сееле некојси пацифистички наратив со кој би ја успале својата војска, којашто впрочем мора да биде будна и ефикасна и да извојува победа за својата Татковина? Ние Македонците сме мал народ, кој одамна не доживеал сериозен подем на меѓународен план (од геостратешки аспект) и нам некои димензии на државничко дејствување и резонирање се’ уште ни се недостапни (а се надеваме наскоро целесообразно да ги развиеме). Но Русите во Руската Федерација не можат да резонираат безопитно, нивното историско искуство е наполно поинакво и се разликува на пример од она на некогашните мали државички на СССР кои отпаднаа од своето матично јадро и чии вазалски “ЕУ-политичари” станаа протагонисти и лобисти на најбизарниот квази-пацифистички инженеринг на формирање некаква паневропска антируска свест, која треба да отелотоври што повеќе донации на оружје, разузнавачки капацитети и пари во милитантни цели против интегритетот и просперитетот на Русија (заради сопствениот полтронски комплекс со оглед на неспособноста да постават самостоен и автентичен почеток и развој).
Лицемерното настојување на САД кон земјите коишто се’ уште не развиле такво свое оружје како гаранција за нивниот мир (како денешен Иран, којшто плати висока цена во ресурси, капитал и човечки жртви во минатото заради своето стратешко партнерство со САД) секогаш почива врз фактот дека самите САД поседуваат такво оружје, па дури и се единствената земја во светската историја којашто еднаш го злоупотребила и која се’ уште настојува да ги диктира производните, трговските и сите др. економски процеси на голем број земји за цели на сопствената доминација и економски просперитет на сметка на останатите, доминација пречесто заснована на грабеж во најразлични облици.
Со други зборови, има разлика кога еден народ води политика, па и војна, за одбрана на својот интегритет, на можностите за својот слободен економски просперитет и се залага за здрави меѓунаросни односи коишто ќе ги овозможат слободниот напредок и развој на сите други народи, а напротив друг геополитички блок со сите сили и со децении настојува (со економски, политички и со класични војни) да им го ускрати тоа на останатите земји и народи.
Затоа победата и ќе и’ припадне, како и секогаш, на Русија. И во духовна и во севкупна смисла.